2011 en deze blog beginnen in mineur, met het trieste nieuws van het heengaan van Raymond Impanis, die vooral in de jaren 50 zeer succesvol was in de klassiekers. Tweemaal won hij Gent-Wevelgem, één keer de Waalse Pijl en vier keer net niet Luik-Bastenaken-Luik. Daarnaast triomfeerde hij in 1954 zowel in de Ronde van Vlaanderen als in Parijs-Roubaix, een zeldzaam kunststukje, dat het afgelopen decennium wel nog driemaal herhaald werd, door Peter Van Petegem, Tom Boonen en Fabian Cancellara. Wat die laatsten echter (nog) niet konden, was eveneens Parijs-Nice winnen, of top 10 rijden in Giro, Tour en Vuelta. Impanis deed dat dus wel, en reed een mooie, gevarieerde – en in de aanwezigheid van monumenten als Schotte en Rik I en II toch vrij aanzienlijke – erelijst bijeen.
2011 begint in mineur, maar eigenlijk was het 2010 dat slecht eindigde: Impanis overleed op 31 december, na een slepende ziekte. Hij was 85. Het nieuwe wielerseizoen, dat al zijn verrassingen nog moet prijsgeven, maakt hij dus niet meer mee. Maar misschien is het fietsen daarboven nog mooier…
Cycle in peace, Raymond.
voor de wielen 