Tien Tourzeges

We kunnen deze week het meest gehate aspect van het wielrennen niet links laten liggen, aangezien er de afgelopen dagen geoordeeld werd over zo’n slordige tien Tourzeges.

Gelukkig valt het allemaal nogal mee: slechts één Ronde van Frankrijk kreeg een nieuwe winnaar toegewezen, en slechts één podiumplaats moest worden teruggegeven. De rest blijft zoals het was.

Over de grond van de zaak – is Contador schuldig of niet? – hoeven we het hier niet meer te hebben; daar is al een serieus stuk bos aan opgegaan. Wel willen we nog even een boompje opzetten over de belachelijk lange termijnen die in al deze gevallen verstreken tussen het vergrijp en het eindvonnis. Moest het echt anderhalf jaar duren voor we de winnaar van de Tour 2010 kenden? Moest het podium van de Ronde van Frankrijk 2005 na bijna zeven jaar echt nog worden aangepast? Moesten alle Tourzeges van Armstrong meer dan een decennium na zijn eerste gele trui echt nog op de helling komen te staan? What’s next? Wordt er straks teruggekomen op de procedurefouten in de zaak-Merckx tijdens de Giro van ’69, en gaat men vervolgens met de botte bijl door het palmares van de allergrootste? Veel gekker hoeft het in elk geval niet te worden.

Toegegeven, overzichten als dit spreken boekdelen (straks wint Kurt Van De Wouwer een Tour, lazen we op een forum), maar het moet nog een béétje zin hebben om naar de koers te kijken! Dopingzondaars moeten gestraft worden – tuurlijk! – maar dan wel volgens duidelijke (en relatief snelle) procedures.

Goud

Sven Nys is een verstandig renner. Dat bleek vandaag nog in Hoogstraten, waar hij in de slotronde Tom Meeusen liet wegrijden, om zo maximaal één Superprestige-puntje te kunnen verliezen op zijn grootste rivaal voor de eindzege in dat klassement, Kevin Pauwels.

Toch zijn we het niet eens met wat hij gisteren zei tegen de journalisten van sportwereld.be. Hij nuanceerde zijn eerdere verklaring dat hij volgend jaar misschien niet naar het WK in het Amerikaanse Louisville zou trekken: “Ik wil naar een WK om te winnen, om die jacht op goud, om plezier te beleven aan mijn sport.” Dus: denkt hij dat hij niet kan winnen, dan blijft Nys eind januari 2013 thuis.

Maar… Om wereldkampioen te worden, hoef je er vooraf toch niet van overtuigd te zijn dat je kan winnen? Erwin Vervecken zal in 2007 een week voor het WK toch ook niet gedacht hebben dat hij in Hooglede-Gits een derde regenboogtrui zou mogen aantrekken? Misschien is dat net wat Nys nodig heeft in Louisville: dat niemand iets van hem verwacht. Omgekeerd gaat die redenering alvast op: telkens als van hem wél een wereldtitel verwacht wordt, slaagt hij er niet in die favorietenrol te verzilveren (of beter: vergulden). (Uitzondering is uiteraard Sankt-Wendel 2005.)

Je weet maar nooit dat Nys in de herfst (de winter?) van carrière een Erwintje doet en nog twee extra wereldtitels wint. Serieus… het kan toch? Stybar is weg (naar de weg), Albert blessuregevoelig en Pauwels af en toe te kloppen…

Nys gaat naar Amerika

Het WK veldrijden in Koksijde was uniek, zowel vanwege de ongeziene massa toeschouwers als vanwege de love game van de Belgen. Spannend was de strijd om de regenboogtrui dan weer niet, maar geen Belg die daarom maalde…

Belangrijkste nieuwsfeit in de marge afgelopen zondag was de verklaring van een ontgoochelde Sven Nys dat dit wel eens zijn laatste WK zou kunnen zijn geweest. Dat staat haaks op wat hij twee jaar geleden zei, toen bekend werd dat de titelstrijd van 2013 in het Amerikaanse Louisville zou plaatsvinden: “Ik overweeg om na de Spelen van 2012 te stoppen, maar dit inspireert me om er nog een winter aan te breien.” Uiteindelijk verlengde Nys zijn contract bij Landbouwkrediet tot 2014, maar zonder een WK over de plas was hij op dit moment misschien bijna veldrijder af, en nu overweegt hij om toch niet naar dat WK te trekken? Dat lijkt ons sterk! Besluit: Nys gaat volgend jaar wel degelijk naar Amerika.

Onze collega Dhr. Wielergek trok zondag al een soortgelijke conclusie. Hij ziet parallellen met ene Johan Museeuw, die een week voor hij in 1996 wereldkampioen werd, nog overwoog te stoppen. Volgens Dhr. Wielergek wint Nys volgend jaar dan ook “met de vingers in de neus” (of beter: “op één been” – pun not intended) in Louisville.

Die analogie klopt volgens ons echter niet volledig, aangezien Nys niet aangaf meteen helemaal te willen stoppen. De Kannibaal van Baal speelt volgens ons in Amerika dus hoogstens een rol in de schaduw. Hij moet er echter zeker naartoe. Immers, als hij geen WK meer heeft om zich druk over te maken, dan zal de bijbehorende koorts zich verplaatsen naar en manifesteren in andere koersen. Straks wordt de GP Sven Nys de “koers van de druk”, of is hij te zenuwachtig om een dertigste keer de Superprestige te winnen, en dat moet hij natuurlijk te allen prijze vermijden.

(Overigens, voor wie Nys alweer wil afschrijven, think again! Een grand slam is al jaren voor niemand weer weggelegd, maar de enige die dit jaar een beetje in de buurt kwam, is… Sven Nys. Leider in de Superprestige, bijna de Wereldbeker gewonnen, zonder pech in Essen leider in de GVA Trofee, Belgisch kampioen en topfavoriet voor het WK… wie deed het hem na? Juist…)

Michel en het klokje

Bij wedstrijden die georganiseerd worden door de UCI – de WK’s, bijvoorbeeld, maar ook de Wereldbekerwedstrijden in het veldrijden – heeft VRT-wielercommentator Michel Wuyts steevast problemen met het klokje. U weet wel, dat dingetje dat links onderaan het scherm verschijnt telkens als de leider in de koers de aankomst passeert. Het is vooral bedoeld om het tijdsverschil te meten tussen die leider en zijn achtervolgers.

Nu werkt het UCI-klokje een beetje traag. In tegenstelling tot zijn Sporza-tegenhanger lijkt het een tweetal seconden nodig te hebben om de geregistreerde gegevens te verwerken en aan de televisiekijker te tonen. Het begint, met andere woorden, twee seconden te laat te lopen, en brengt elke melding van een achterstand ook twee seconden te laat in beeld. Dat heeft tot gevolg dat wanneer de tweede renner in koers over de streep rijdt met een achterstand van vijftien seconden, het klokje op dat moment slechts dertien seconden aangeeft.

Het bovenstaande leidt bij Michel Wuyts geregeld tot ergernissen als deze (vandaag was het weer prijs, tijdens het WK veldrijden voor beloften in Koksijde): “Dertien seconden… Nee, daar wordt nu vijftien aangegeven. Dat is toch een serieus verschil; met die tijdmeting klopt iets niet!” Echter, beste Michel, met de nauwkeurigheid van het UCI-klokje is niets mis. Het werkt gewoon, zo vermoeden wij toch, met een stokoude processor.

De Koksijde-files (2): Albert wordt wereldkampioen

Niels Albert wordt zondag in Koksijde voor de tweede keer in zijn carrière wereldkampioen veldrijden… tenminste als we onze poll mogen geloven, en dus misschien wel u. Met zes stemmen op één week tijd is onze elektronische rondvraag bezwaarlijk representatief te noemen, maar toch… Albert kreeg dus vijftig procent van de stemmen, en wordt op het podium geflankeerd door Nys en Pauwels. Opvallend: Stybar, nochtans de laatste dagen steeds uitdrukkelijker kandidaat voor een derde opeenvolgende regenboogtrui, kreeg geen enkele stem. Over iets minder dan 65 uur weten we of u gelijk heeft.

Voor de aardigheid willen we toch even de vergelijking maken met een échte poll. Die van Sportwereld, bijvoorbeeld, die exact dezelfde vraagstelling heeft als de onze, en tot nog toe 808 stemmers kon lokken. Wat blijkt? Bij Het Nieuwsblad trekt Sven Nys aan het langste eind, met Albert en Pauwels in een spannend gevecht om het zilver. Ook hier: Stybar valt naast het podium…

De Koksijde-files (1): Ruziënde winnaars

Het is voor de verandering weer (een beetje) hommeles in het Belgische kamp in de aanloop naar het WK veldrijden: gisteren verklaarde Sunweb de (psychologische) oorlog aan Sven Nys, en gaf Klaas Vantornout wel te kennen dat hij zijn kopman Kevin Pauwels aan de wereldtitel wil helpen, maar zweeg hij in alle talen over de andere Belgische favorieten, de notoire zandduivels Albert en Nys. Vandaag liet de bondscoach dan weer weten dat wie niet voor België rijdt, een sanctie mag verwachten (lees: een tijd niet meer geselecteerd zal worden).

Leerden onze landgenoten dan niets uit het verleden? Vergaten ze te kijken naar De Flandriens van het veld (hoewel ze er zelf de hoofdrol in spelen)? Afspraken, combines en psychologische spelletjes waren de afgelopen vijftien jaar schering en inslag bij onze beste veldrijders in de maand januari. Veel vaker reden ze tegen dan voor elkaar.

Anderzijds, ze konden het zich permitteren. De luxe was zo groot dat ondanks het gekibbel toch sowieso een landgenoot aan het langste eind trok – we vergeten even het drama van Sint-Michielsgestel. Of misschien werden ze net nog beter dankzij het ruziën, fokten ze elkaar op richting collectief succes…

We moeten echter opletten. Die vechttactiek heeft misschien gewerkt van 1998 tot en met 2007, maar toen was de derde hond nog maar een puppy. De laatste vier jaar schoten we maar één keer in de roos, en dit jaar zal die derde hond er ongetwijfeld alles aan doen om zijn derde opeenvolgende been te pakken te krijgen.

Superteam?

Superteams en een succesvol eerste seizoen, het gaat zelden samen. Denken we maar terug aan het nogal magere maiden year 2010 van Sky, of aan het 2011 zonder grote zeges (als we Zaugg in Lombardije even niet meetellen) van Leopard Trek – dat laatste team moest overigens tot 2 maart wachten op zijn eerste overwinning, in Le Samyn nota bene.

Dan doet GreenEdge het dit jaar stukken beter: het is 22 januari vandaag, en de ploeg heeft al twee nationale titels beet én won de allereerste WorldTour-koers waaraan het deelnam.

Toegegeven:

1. GreenEdge domineerde de Tour Down Under niet echt: het won geen enkele rit en de tweede groene jongen vinden we pas op de 47ste plaats in het eindklassement, op meer dan negen minuten van winnaar Simon Gerrans;
2. het team had natuurlijk het thuisvoordeel de afgelopen weken.

Anderzijds:

1. om het met GreenEdge-sportdirecteur Matthew White te zeggen: “At the end of the day we won the bike race” – White reageerde op de kritiek van zijn Sky(!)-collega Sean Yates dat zijn team ondermaats presteerde in Australië;
2. dat vroege thuisvoordeel is een tweesnijdend zwaard, want het zorgt voor extra druk tijdens die allereerste wedstrijden – Leopard Trek, bijvoorbeeld, was al goed gerodeerd toen de Ronde van Luxemburg er aankwam.

Hoe dan ook, GreenEdge heeft zijn start in elk geval niet gemist. Dat kan twee dingen betekenen:

1. de regel dat superteams slecht starten, gaat niet altijd op;
2. GreenEdge is geen superteam.

Wie wint het zand-WK?

Een poll tien dagen voor het WK veldrijden in Koksijde? Die kan alleen maar peilen naar de winnaar. Stem hieronder voor één van de Grote Vier of voor iemand anders…

Waar is De Cauwer?

In Humo staat deze week een interessant interview met ex-wielerkampioen en -dopingzondaar Johan Museeuw, over het frontaalsyndroom waaraan hij lijdt sinds zijn motorongeval in augustus 2000. Daarin vertelt hij over de rare dingen die hij deed en zei in de daaropvolgende jaren: “Achteraf heb ik sommige interviews teruggezien; ik heb dingen gezegd waarvan ik nu zelf denk: (diepe zucht)” We herinneren ons in dat verband gesprekken waarin de wielerlegende VRT-journalist Renaat Schotte voor schut probeerde te zetten. Beelden daarvan vonden we helaas niet meer, maar eindelijk is er dus misschien een verklaring voor dat gedrag…

Er klopt echter iets niet met Museeuws Humo-verhaal. Hij zegt onder meer: “In het ziekenhuis deed ik wel vreemde dingen. Zo brak ik per ongeluk de duim van een verpleegster en belde ik naar Eddy Merckx om te zeggen dat ik alsnog zou deelnemen aan de Olympische Spelen, terwijl de wegrit al gereden was.” Als we de laatste zin lezen, gaan we ervan uit dat Merckx in deze situatie de bondscoach was, aan wie de Leeuw moest laten weten of hij al dan niet naar Sydney zou reizen. Alleen, de Kannibaal stopte als nationaal selectieheer na Museeuws wereldtitel in 1996. In 2000 heette de bondscoach José De Cauwer. Frontaalsyndroom of niet, dat kan de drievoudige winnaar van zowel de Ronde van Vlaanderen als Parijs-Roubaix toch niet vergeten zijn?

Vandaar onze vraag: waar is De Cauwer in dit interview?

Sven wint

Sven Nys wint zelfs als hij niet wint. Koning Regelmaat verprutste vandaag zijn start in de Wereldbekerwedstrijd in Liévin door een foute bandenkeuze, maar slaagt er dan toch weer in om vierde te eindigen, en slechts tien extra punten te verliezen op Wereldbekerleider Kevin Pauwels, waardoor de laatste manche in Hoogerheide volgende zondag toch nog bijzonder spannend wordt. Wint Nys en staat Pauwels niet op het podium, dan steekt de Balenaar zijn achtste Wereldbeker op zak.

We hebben het even voor u opgezocht: Nys’ slechtste resultaat dit seizoen was een zevende plaats, als je zijn opgave in Essen niet meetelt. Hij presteert weer regelmatiger dan ooit, en is nog steeds in staat om alles te winnen. Voor de zoveelste keer afgeschreven bij de start van het seizoen, en nu voor de zoveelste keer de beste over alle maanden heen. Is het dat wat een 35-jarige de nodige mentale rust kan geven om eindelijk een tweede keer wereldkampioen te worden? Wij denken van wel, en durven dan ook het volgende te voorspellen: Sven wint… alles – na het BK ook het WK, de Wereldbeker en de Superprestige, en op een nu nog niet te voorziene maar ongetwijfeld tot de verbeelding sprekende wijze in februari ook nog eens de GVA Trofee.